Onder de noemer verduurzaming vallen allerlei initiatieven en activiteiten, onder andere het plaatsen van zonnepanelen, het overstappen naar ”stekkerauto’s”, hergebruik van materialen vanuit een circulair perspectief, reductie van gebruik van plastic verpakkingsmateriaal, waterbuffering, het plaatsen van warmtepompen, de productie van waterstof, windenergie, etc., etc..  Hiermee willen we de uitputting van de aarde als “grondstoffenleverancier” een halt toe roepen en, misschien nog wel belangrijker, de uitstoot van CO2 moet in hoog tempo worden gereduceerd om de desastreuze gevolgen van de onvermijdelijke klimaatverandering een halt toe te roepen.

Klimaatbeleid is bij bedrijven en overheden een belangrijk speerpunt geworden in de (meer) jarenplannen. Er worden enorme bedragen gebudgetteerd en gereserveerd voor de bestrijding van de gevolgen van klimaatverandering. De vraag is of het huidige bewustzijn van de klimaatproblematiek en de hiervoor vrijgemaakte budgetten op een voldoende slimme en efficiënte wijze worden ingezet.

Vaak wordt de vertaling én de oplossing van een probleem gezocht in een betere samenwerking, zo ook bij de bovengenoemde energie- en klimaatproblematiek. In principe zal er niemand tegen samenwerking zijn. Immers bij complexe vraagstukken als het verduurzamingsvraagstuk is de kennis, ervaring en deskundigheid van verschillende disciplines noodzakelijk. Niemand kan problemen van dergelijke orde alleen oplossen.

Het grote risico van samenwerken is dat het probleem waar het écht over gaat gefragmenteerd wordt benaderd. Iedere professional zal het vraagstuk vanuit zijn of haar discipline benaderen. Hierdoor kan het gevaar ontstaan dat samenwerken als een doel wordt gezien en het grotere doel  (verduurzaming) naar de achtergrond dreigt te verdwijnen.

Samenwerken is iets tussen mensen, waarbij ook spanning, emoties en rivaliteit binnen bepaalde afdelingen en disciplines een rol kunnen spelen. We hebben hier recent een aantal pijnlijke voorbeelden van gezien; zowel bij de “toeslagenaffaire” als bij gaswinningsproblematiek in Groningen is duidelijk geworden dat de samenwerking verre van optimaal was. Vele deskundigen en specialisten hebben zich beziggehouden met deze kwesties, echter de kern waar het écht om ging (de toeslagouders en de inwoners van Groningen) verdween naar de achtergrond.

Het is aan de politici, leiders, directeuren en managers om de samenwerking verder te stimuleren en de focus te blijven houden op de daadwerkelijke problematiek, waar wij mee bezig zijn: de verduurzaming, waarbij samenwerking géén doel op zich is, maar een prima middel om succesvol te zijn.