Velen van ons werken aan de leefomgeving van mensen die wonen in een sociale huurwoning. Wij zijn bezig met renovaties, leefbaarheidstrajecten of complete wijkvernieuwingen. Dit doen we met hart en ziel. Vanuit verschillende invalshoeken en ieder met een eigen opdracht of plan. We voelen ons betrokken bij de mensen in de wijk en willen ons werk graag zo goed mogelijk doen.

In de omgeving waarin wij opereren woont meestal een mix van mensen. Bewoners die het goed gaat, maar ook bewoners die meer ondersteuning nodig hebben. We vinden het als professionals belangrijk dat het goed gaat met alle bewoners en werken zodoende zorgvuldig aan plannen die het woongenot van huurders moeten vergroten. En plannen die niet te vergeten het bezit van corporaties up-to-date houden.

De processen rondom renovaties, leefbaarheid en wijkvernieuwing zijn lang en vaak ingewikkeld. We bedenken allerlei manieren om onze bewoners te betrekken en nog vaker, te overtuigen, van onze plannen. We organiseren informatieavonden, klankbordgroepen, praten met huurdersverenigingen en bezoeken onze huurders zelfs thuis.

Niet zelden stuiten de door de corporatie en andere professionals bedachte ideeën op weerstand en vragen huurders zich af door en vooral voor wie die plannen eigenlijk bedacht zijn. Voor de corporatie of voor de huurders?

Waarom lukt het, met al onze goede bedoelingen, toch zo vaak niet? Misschien moeten we onze werkwijze eens door een andere bril bekijken.

In de medische wereld vinden wij het over het algemeen heel vervelend als artsen en hulpverleners een plan maken zonder dat wij daar als patiënt van meet af aan bij betrokken worden. We voelen ons niet gehoord en gezien en willen meedenken en meebeslissen over wat er met ons lijf gebeurt.

Zelf heb ik aan den lijve ondervonden dat een arts met betrekking tot een behandelplan tegen mij zei: “Mevrouw, u moet dat maar overlaten aan de professionals, die weten waar ze het over hebben.” Mijn hakken gingen meteen in het zand! En hoe vaak horen wij niet dat er rondom een geestelijke gezondheidsvraag van een patiënt een plan bedacht wordt waarbij de patiënt zelf, of zijn omgeving, helemaal niet in gekend wordt? Dan voelen we de frustratie en leven we mee. Toch doen we binnen het domein van de sociale huur vaak hetzelfde. We constateren een ‘probleem’, gaan aan de slag met een plan en presenteren dit vervolgens aan onze huurders.